Ik heb las over George Muller (1805-1898). Een man die eenvoudigweg zijn vertrouwen op God stelde. Ik las een autobiografie en val van verbazing achterover van iets dat ik eigenlijk al wist: God is gespecialiseerd in het onmogelijke. Muller startte weeshuizen en scholen in Bristol, Engeland. Zijn primaire doel was niet de zorg voor de kinderen. Zijn grootste verlangen was mensen te laten zien dat God voorziet in de noden van Zijn kinderen in antwoord op het gebed. Muller deelde nooit zijn nood met mensen, alleen met God. En hij voorzag, elke keer weer. Zijn autobiografie is een gedetailleerd relaas van Gods trouw. Zeer bemoedigend, maar ook zeer prikkelend want leven wij nog steeds uit datzelfde geloof?Voor hem was zijn dagelijkse gemeenschap met God het allerbelangrijkste. Onderstaand citaat vat het mooi samen.
"Het belangrijkste dat ik elke dag doen moet is gemeenschap zoeken met de Heer. Het voornaamste waar ik me druk over moet maken is niet hoe vaak ik de Heer dienen kan maar hoe ik mijn innerlijke mens kan voeden. Ik kan de waarheid delen met ongelovigen; ik kan gelovigen proberen te bemoedigen; ik vermoeiden verlichting bieden; ik kan op allerlei andere manieren leven als kind van God maar toch geen blijheid in de Heer hebben. Als ik zelf niet gevoed en gesterkt wordt in de innerlijke mens, elke dag opnieuw, dan zal mijn werk in een verkeerde geest gedaan worden. Wat is het voedsel voor de innerlijke mens? Niet gebed, maar het Woord van God. Niet alleen het lezen van het Woord van God zodat het door onze gedachten gaat als water door een pijp. Nee, we moeten het overdenken en toepassen aan onze harten."
Meer dan 200 keer leest Muller biddend de Bijbel door. Geen wonder dat zijn leven zo vol was van de Bijbel en van geloof in de God van die Bijbel. Voor meer informatie over George Muller zie: http://dspieters.refoweb.nl/1637471.htm en http://www.gracepublishinghouse.com/vmchk/biografieen/george-muller. Maar je bent gewaarschuwd. Het zou je geestelijk leven wel eens flink kunnen opschudden.
