Radicaal vertrouwen

Ik heb las over George Muller (1805-1898). Een man die eenvoudigweg zijn vertrouwen op God stelde. Ik las een autobiografie en val van verbazing achterover van iets dat ik eigenlijk al wist: God is gespecialiseerd in het onmogelijke. Muller startte weeshuizen en scholen in Bristol, Engeland. Zijn primaire doel was niet de zorg voor de kinderen. Zijn grootste verlangen was mensen te laten zien dat God voorziet in de noden van Zijn kinderen in antwoord op het gebed. Muller deelde nooit zijn nood met mensen, alleen met God. En hij voorzag, elke keer weer. Zijn autobiografie is een gedetailleerd relaas van Gods trouw. Zeer bemoedigend, maar ook zeer prikkelend want leven wij nog steeds uit datzelfde geloof?

De realiteit van bidden (2)

Paul Miller:
In een uitbarsting van geestelijk enthousiasme maken we een gebedslijst. Maar de gebedslijst wordt snel saai en het lijkt alsof er niets gebeurd. De lijst wordt langer en langer, we hebben het gevoel dat we een boodschappenlijstje aan het oprakelen zijn en veel van de noden waarvoor we bidden raken steeds meer op de achtergrond. Bidden voelt alsof je tegen de wind in fluit. Wanneer iemand genezen of geholpen wordt vragen we ons af of dat ook zou zijn gebeurd als we niet zouden hebben gebeden. Tot overmaat van ramp raken we de lijst kwijt…
Het is moeilijk om in ons drukke leventje te bidden. We hebben het zo druk dat wanneer we het tempo naar beneden schroeven om te bidden we ons ongemakkelijk voelen. Dingen bereiken, produceren – dáár wordt veel waarde aan gehecht. Maar bidden is alleen maar praten met God. Het voelt soms zo nutteloos, alsof we tijd aan het verspillen zijn. Alles in ons schreeuwt, “Ga weer wat doen.”