Als het goed is verlangt elke gelovige naar geestelijke groei. Toch zijn we zelden tevreden met wat we in ons eigen leven daarvan terugzien. Als we al groei zien gaat het naar onze mening te langzaam. Wat zouden daar redenen voor kunnen zijn?
Archibald Alexander (1772-1851) geeft als eerste de "schuld" aan de standaard vijanden van ons geloof: de invloed van de wereld en wereldse contacten, te druk zijn met ons werk, te veel bezig zijn met dingen die er niet toe doen, prioriteiten verkeerd stellen, luiheid, gebrek aan toewijding enz. Maar vervolgens noemt hij drie specifieke redenen waarom gelovigen vaak zo klein van stuk blijven en zo zwak in hun geestelijk leven.
- Er is niet voldoende geloof in de kracht van Gods genade. Het Evangelie wordt in theorie onderschreven maar we leunen teveel op onze gemoedstoestand en prestaties dan alleen op Christus. We falen en raken ontmoedigd waardoor we de deur open zetten voor de invloeden en gedachten van de wereld.
- Gehoorzaamheid aan Christus is niet ons alomvattende streven. We maken vakjes van ons leven en Jezus wordt een side-issue bij de echt belangrijke dingen van elke dag zoals gezin en verdienen van geld. Maar alles wat we doen moet aan Jezus' gezag onderworpen worden.
- We blijven steken in algemeenheden in plaats van bijzonderheden. Hoe gaat de preek van vandaag ons morgen veranderen? Hoe specifiek? In plaats van tevredenheid dat we op een gegeven dag niet enorm gezondigd hebben en dus o.k zijn als Christenen moeten we denken aan dagelijkse, specifieke, nieuwe stappen van gehoorzaamheid.
