"Ik stel me zo voor dat er genoeg Christenen zijn die nauwelijks hun geweten horen spreken of de pijn van spijt kennen. Maar ik weet ook dat er veel, veel Christenen zijn (inclusief degene die ik in de spiegel zie) die zich gemakkelijk slecht voelen om alle dingen de ze niet doen of minder doen dan eigenlijk zou moeten. Ik ben er eigenlijk zelfs van overtuigd dat de meeste Christenen met een bijna voortdurende ruis van schuld rondlopen.
Hoe voelen we ons schuldig? Laat me een rijtje maken.
- We kunnen meer bidden
- We zijn niet vrijmoedig genoeg in evangelisatie
- We vinden sport te leuk
- We kijken te veel en te vaak films en tv
- We geven niet genoeg
- We hebben een nieuwe bank gekocht
- We lezen niet genoeg voor aan onze kinderen
- Onze kinderen eten snoep en patat
- We recyclen niet genoeg
- We moeten 10 kilo gewicht kwijtraken
- We kunnen onze tijd beter besteden
- We kunnen in een kleinere woning of op een moeilijkere plek gaan wonen
Dit is de uitdaging: we moeten ons soms schuldig voelen, want soms zijn we schuldig aan zonde. Geestelijke gemakzucht is een echt gevaar.
Maar toch denk ik dat God ons niet door het bloed van zijn Zoon gered heeft zodat we ons constante mislukkingen voelen. Lijken Petrus en Johannes na Pinksteren vol van zelfhaat en naar binnen kijkende angst? Lijkt Paulus steeds bezorgd dat hij meer zou moeten doen? Verbazingwekkend genoeg zegt Paulus zelfs: "Ik ben mij van niets bewust" (1 Cor. 4:4). Hij voegt er wel aan toe: "...maar daardoor ben ik niet gerechtvaardigd; Hij, die mij beoordeelt is de Here". Het lijkt er echter toch op dat Paulus 's avonds met een rein geweten zijn hoofd op het kussen legt. Dus waarom ervaren Christenen dan toch steeds schuldgevoel?
